Hz.Muhammed (sav) Ümmetine Şefaati

Ümmetini hesaba getir

Kitaplarda anlatılır ki:

Kıyâmet günü,
Fahr-i âlem Efendimiz
şefâat iznini eline almış,
kerâmet tâcını başına takmış,
yavrusunu arayan şefkatli anne gibi,
“Ümmetî! Ümmetî!”
diyerek mahşer yerini dolaşır.

Hak teâlâdan bir ferman gelir ki:
- Yâ Muhammed, ümmetini hesaba getir!

Efendimiz, önce “Muhâcir”leri gönderir.
Sonra da “Ensâr”ı.
Ardından “Şehitler”i ve “Sıddîklar”ı.

Nihayet “Âlim” ve “Velîler”i ileri sürer.

Hak teâlâ buyurur:
- Ey Habîbim! İtâat edenleri getirdin, “âsiler” hani?
Muhlisleri getirdin, “müflisler” nerede?
Âlimler burada, “zâlimler” hani?
İyileri getirdin, “kötüler” nerede?

Efendimiz arzeder:
- Yâ Rabbî! Buyurduğun gibidir.
Lâkin bunlar puta tapmadı, sana şirk koşmadılar.
Kabahatleri olsa da “doğru îman”
etmişlerdir.

Ve yalvarır:
- Sen onları, bu “hâlis îmanları”na
bağışla yâ Rabbî!

Hak teâlâ buyurur ki:
- Ey Habîbim!
Benim onlara şefkat ve merhametim, seninkinden
kat kat çoktur. Onları hesaba çekmekten
maksadım, onlarla
“bizzat söyleşmek”tir.
Böyle olmasaydı hiç hesaba
çekmezdim.

Ayrıca;
- Ey Habîbim!
Onların neler yaptıklarını inceden inceye sorarım ki,
neler işlediklerini sen de bilesin.
“Dağlar gibi günahları”nı
nasıl affediyorum,
sen de göresin,
buyurur.